ΔΩΣ ΜΟΥ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

«νοικοκυρές στα μπαλκόνια τους τα πρωινά [κούκοι ετερόχρονοι] τινάζουν τα σεντόνια τους κατρακυλάει ο ύπνος στις κουβέρτες χιονίζει τα όνειρά τους στον ακάλυπτο»

Τους συνάντησα σε κατώφλια πολυκατοικιών ν’ ανάβουν τσιγάρα-φρυκτωρίες κι ύστερα, να πλέκουν τα χέρια τους σφιχτά στις άκρες των αποβαθρών, με το μικρό τους δάχτυλο να δοκιμάζουν σε χειμωνιάτικα παράθυρα ταξίδια μακρινά, να κάνουν δώρο στον εαυτό τους λουλούδια εποχής και τα χαράματα, να τινάζουν από τα σεντόνια τους όνειρα στον ακάλυπτο• μα πιο πολύ, δένοντας τις σκέψεις τους σε μονοκοντυλιά να μου γυρεύουν μια στιγμή, να πάρουν μιαν ανάσα.