ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ

Στο πρώτο του βιβλίο, το οποίο αποτελεί μία συλλογή από είκοσι οκτώ διηγήματα, ο συγγραφέας κατορθώνει να ταξιδέψει τον αναγνώστη σε μέρη οικεία, σε μέρη της καρδιάς.

Ο αναγνώστης γοητεύεται από τη γραφή του συγγραφέα και βυθίζεται σε ένα μαγικό, μεθυστικό ταξίδι στα αδιάβατα μονοπάτια της ανθρώπινης ψυχής. Γιατί ο συγγραφέας πετυχαίνει ακριβώς να χαρτογραφήσει την ανθρώπινη ψυχή.

Οι ήρωες των διηγημάτων, άνθρωποι καθημερινοί, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, με τις μικροχαρές τους, τα προβλήματά τους, τις στενοχώριες τους, τις αδυναμίες και τα πάθη τους, παρουσιάζονται με ρεαλισμό και συγχρόνως με ευαισθησία. Τα κείμενα του Αλέξανδρου Βαναργιώτη γίνονται κτήμα του αναγνώστη με το πρώτο ξεφύλλισμα. Γιατί στις σελίδες του βιβλίου ο καθένας από εμάς θα αναγνωρίσει τον εαυτό του. Αγάπες που χάθηκαν, όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν, σε κάθε σελίδα και μια ιστορία. Ο συγγραφέας δεν μιλάει για τον άνθρωπο, δηλαδή δεν μιλάει για την ιδέα του ανθρώπου, αλλά μιλάει, και το κάνει με έντονο λυρισμό και περίσσεια ευαισθησία, για τον Κώστα, τον Γιώργο, τη Μαρία. Αναφέρεται σε πρόσωπα, σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Αυτό ακριβώς το στοιχείο αποτελεί και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου. Το κείμενο και ο αναγνώστης γίνονται ένα.

Ο αναγνώστης δεν διαβάζει πλέον ένα κείμενο, δεν είναι αναγνώστης, με την έννοια κάποιου που προσεγγίζει ένα βιβλίο, χωρίς να έχει κάποια σχέση με αυτό. Ο αναγνώστης γίνεται, χωρίς να το καταλάβει, χωρίς να το υποψιαστεί, μέρος του κειμένου. Αναγνώστης και κείμενο, μια αξεδιάλυτη δομική ενότητα, ενότητα που θεμελιώνεται στην ανθρωπιά που αναδύεται από τη γραφίδα του συγγραφέα.