ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ

ΙΣΤΟΡΙΑ-ΘΕΩΡΙΑ-ΠΡΑΞΗ

Στο βιβλίο συμβαδίζουν η ιστορία, η θεωρία και η πράξη της μεθόδου διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών, ενός μαθήματος με αδιάκοπη παρουσία στα Αναλυτικά Προγράμματα της Μέσης Εκπαίδευσης. Τα Αρχαία Ελληνικά, παρά την εμφανή εύνοια του νομοθέτη, κατά γενική ομολογία, δεν πρόσφεραν τα αναμενόμενα στην εκπαίδευση των μαθητών. Η ευθύνη για την αποτυχία του μαθήματος καταλογίστηκε στη μέθοδο διδασκαλίας, η οποία προσκολλήθηκε στη γραμματική και συντακτική λεπτολογία και αδιαφόρησε για την ερμηνεία των αρχαίων κειμένων. Τα «καλά γραμματικά», που επιβιώνουν ως σήμερα, καθ ?οδόν επικρίθηκαν έντονα από πολλούς λογίους. Την οξύτερη κριτική άσκησε ο Α. Κοραής, ο οποίος πρότεινε ως ορθή τη μέθοδο που στηρίζεται στη σύγκριση της νέας με την αρχαία ελληνική γλώσσα.

Η συγκριτική μέθοδος του Κοραή, ενισχυμένη και με νεότερα επιστημονικά δεδομένα, προβάλλεται και από το βιβλίο ως η πιο θετική και οικονομική μέθοδος διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών σε ελληνόφωνους μαθητές, οι οποίοι, γνωρίζοντας τη νέα ελληνική, μπορούν με την υπόδειξη επαρκών φιλολόγων, να διακρίνουν τις ομοιότητες και κυρίως τις διαφορές των δύο γλωσσικών μορφών, που είναι το κυρίως ζητούμενο. Η συγκριτική μέθοδος επιπλέον, διασταυρώνοντας στοιχεία του παρόντος με στοιχεία του παρελθόντος, μπορεί να δείξει τι από το παρελθόν επιβιώνει και είναι ωφέλιμο, τι έχει πεθάνει και είναι βλαβερό για το παρόν.