ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ

Ο μύθος, ως πολυσημικό σύστημα σημασίας υφιστάμενο αλληλοδιάδοχους μετασχηματισμούς, ανάλογα με τα ιστορικά και κοινωνικά δεδομένα κάθε εποχής που σηματοδοτούν το εκάστοτε πλαίσιο αναφοράς του, παρά τις δομικές και μορφολογικές του μεταλλαγές, παραμένει σταθερά ένα ευέλικτο όχημα σημασίας, δια του οποίου η συνείδηση του δημιουργού προβάλλει τις προσωπικές της επιδιώξεις.

Αν και αυτές ενδεχομένως αφίστανται κατά πολύ από κάποια ή κάποιες από τις προγενέστερες εκδοχές δια των οποίων ο μύθος μάς έχει παραδοθεί, όμως ενσωματώνονται οργανικά σ’ αυτόν, αποτελώντας, με τη σειρά τους, το σύνολο των δυνατών ή/και πραγματικών απεικονίσεων, άρα συνιστώντας τη στρωματογραφία του.

Το γεγονός της χαλαρής σύνδεσης που υφίσταται ανάμεσα στον κώδικα και το περιεχόμενό του, ευνοεί το ενδεχόμενο μιας μορφολογικής αλλά κάποτε και εννοιολογικής διαφοροποίησης, με αποτέλεσμα την απεριόριστη αύξηση των σημειωτικών του δυνατοτήτων. Μέσα από έναν τέτοιον δυνατό, αλλά όχι και αποκλειστικό μετασχηματισμό, ο μύθος συνεχώς εξελίσσεται και επικαιροποιείται, απαντώντας στις προσδοκίες και τα ενδιαφέροντα του κοινού, στο οποίο κάθε φορά απευθύνεται.

Με αυτή τη σημασία ο μύθος και ιδιαίτερα ο αρχαιοελληνικός, κάνει την παρουσία του στο Θέατρο, στη Λογοτεχνία και στο Θεατρικό Παιχνίδι, τομείς που αποτελούν τα επί μέρους πεδία έρευνας της διαχρονικότητας και της επικαιρότητάς του.