ΔΙΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζεται μια πρόταση για τη λογοτεχνική εκπαίδευση που βασίζεται στην έννοια της διαλογικότητας, όπως αυτή νοηματοδοτείται αφενός στο έργο του Μπαχτίν και αφετέρου στη διαλογική παιδαγωγική. Ο πιο ορατός στόχος του είναι να αναδείξει μια νέα αναγνωστική πρακτική για τη λογοτεχνική εκπαίδευση, τον «ερμηνευτικό διάλογο», όπως διαμορφώθηκε μετά από τέσσερα χρόνια ερευνητικών διαδικασιών και διαλογικών κύκλων ανάμεσα στους συγγραφείς. Τα χαρακτηριστικά, οι πρακτικές και οι προϋποθέσεις του ερμηνευτικού διαλόγου παρουσιάζονται μέσα από τη δυναμική της διαμόρφωσής τους και αναπλαισιώνονται συνεχώς από τη θεωρία, την ερευνητική εμπειρία και τον διάλογο.

Εκτός από την ανάδειξη της μεθόδου, το βιβλίο παρέχει στη λογοτεχνική εκπαίδευση μια μετα-θεωρητική, στοχαστική, νομιμοποιητική βάση, θυμίζοντάς μας ποια είναι αυτά τα πράγματα που μόνο η λογοτεχνία μπορεί να μας προσφέρει και πώς η εμπειρία της λογοτεχνικής ανάγνωσης μπορεί να γίνει ένα «συμβάν» για μαθητές και διδάσκοντες. Στο επίπεδο αυτό, αποκαλύπτεται ότι το πρωτείο του ερμηνευτικού διαλόγου δεν είναι μόνο μεθοδολογικό, αλλά οντολογικό και ηθικό. Ο απώτερος σκοπός της μεθόδου είναι η διαμόρφωση μιας διαλογικής στάσης σε εκπαιδευτικούς και μαθητές. Και τούτη ενεργοποιείται με την εμπιστοσύνη στον «λόγο του “άλλου”» και με τη δέσμευση στο ίδιο ιδανικό της αλήθειας που δημιουργεί ο διάλογος.