ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΕΡΜΑΤΙΖΟΥΝ ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ ΣΤΟ ΝΗΜΑ

Θα μπορούσα να ονομάσω το βιβλίο Προσωπική μυθολογία, όμως προτίμησα τον τίτλο Δεκαετίες τερματίζουν όλες μαζί στο νήμα, επειδή ο χρόνος υπακούει σε ένα συνεχές φλας μπακ για να φέρει στο παρόν ό, τι ανήκει στο παρελθόν. Εκ των πραγμάτων η αφήγηση ακολουθεί τεθλασμένη πορεία, εκκινώντας από ένα επεισόδιο της παιδικής ηλικίας ή της μετέπειτα νεανικής ή της τωρινής, που ετεροχρονισμένα επαναξιολογείται και επανεκτιμάται κάτω από άλλο φως.

Αυτά που με απασχολούν μπορεί να αφορούν ένα ιστορικό απόσπασμα, έναν πίνακα ζωγραφικής, ένα γλυπτό, μια μουσική σύνθεση, ένα κινηματογραφικό έργο, ένα θεατρικό. Ό, τι όμως και αν είναι, θα αναφερθεί με τα καλλιτεχνικά του ανάλογα. Για παράδειγμα, ένα ποίημα του Μαλαρμέ που γίνεται μουσική σύνθεση από τον Ντεμπισί και μπαλέτο που χορεύει ο Νιζίνσκι και μετά ποίημα από τον Σεφέρη.

Με γοήτευε πάντα, με άλλα λόγια, αυτή η σύμπλεξη τεχνών, βιβλίων, έργων τέχνης και ανθρώπων-δημιουργών. Και συχνά μια απορία των μαθητικών μου χρόνων, ανενεργή στα χρόνια που κύλισαν, έβρισκε κάποια στιγμή την απάντησή της σαν από θαύμα. Κι άλλοτε μια παρόρμηση, πάλι σαν από θαύμα, φώτιζε κάτι που μου ήταν σκοτεινό. Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων θα μπορούσε να είμαι εγώ.

Ανθούλα Δανιήλ