ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ

Εδώ στην “πιάτσα” των αναμνήσεων, τα περίεργα όνειρα μου ανασκαλεύω γι’ ακόμα μια φορά.
Τις κυψέλες της σκέψης μου ανοίγω, να ακραγγίζω τα άκρατα τα πελαγίσια φιλιά, ν’ αγναντέψω τις πλάβες του τότε ματιές, της ψυχής πινελιές.

Ήταν Οκτώβρης που σε πρωτοείδα κι’ ήταν θυμάμαι Κυριακή, μικρούλα μου ποιά είσαι σε ρωτούσα και μου’ λεγες πως είσαι η ζωή.
Πέρασαν όμως καλοκαίρια και χειμώνες, λες και δεν ήρθε άλλη Κυριακή, συννέφιασε και της ματιάς το νάζι κι’ απ’ το βατούμουρο το ερωτικό λείπει το χάδι.

Έγειρε ο ήλιος, ζωή μου κοπελιά μου και άλλαξε θωριά, το “σκέρτσο” των φιλιών σου δεν θυμάμαι, στο σταυροδρόμι το μοιραίο ερημιά.
Μα λέω απόψε που τα χρόνια παίζουνε σε “πρίμα βίστα” να βρω να κανακέψω τα χαμόγελα του χθες, τα “μη” τα ζάλα τ’ άγαρμπα ν’ αφήσω, να πιω το κοκκινέλι το κρασί και ας μεθύσω...