ΒΡΟΤΩΝ ΜΟΡΣΙΜΑ

«Αντίκρυ των τειχών μια ανάσα πήραμε στον όχθο της πληγής. Ήλιος τραχύς δίχως ζωή άπλωνε πυρωμένα χέρια και φλόγιζε την πέτρα. Χέρσα γης όλο αγκάθι...».

Με την ευαισθησία του ποιητή που αφουγκράζεται και πονά τον τόπο, την ιστορία και τους ανθρώπους του, άλλοτε εξυψώνοντας τον τιτάνιο και άνισο αγώνα τους κι άλλοτε θρηνώντας για τις καταστροφές που βίωσαν, ο Γιάννης Θεοδωράκης περιδιαβαίνει τα πάθη, εφήμερα και αιώνια, τις προσδοκίες, τις ματαιωμένες ελπίδες, αλλά και την πεισματική θέληση για την υπέρβαση, το άπιαστο, την έφοδο στον ουρανό. Η πένα του -αιχμηρή, σκληροτράχηλη, μα και ευαίσθητη, πονεμένη, ματωμένη σε πολλά σημεία- γλιστρά με επιδεξιότητα και δημιουργεί μια εξαιρετικά αρμονική σύνθεση κοινωνικοϊστορικών προβληματισμών-συμβολισμών και εσώτερων, πιο μύχιων στοχασμών. Ένα αισθητικά άρτιο αμάλγαμα, που ηχεί σαν ελεγεία, αλλά και σαν υπόκωφος θρήνος για τα οδυνηρά πάθη τα οποία ο χρόνος και η βούληση επισώρευσαν στο ορμητικό διάβα της Ιστορίας, μα και για τις σύγχρονες καθημερινές, μικρές και μεγάλες, προσωπικές απώλειες. Κάθε λέξη διαλεγμένη με ξεχωριστή φροντίδα, κάθε στίχος κι ένα σύμβολο -ιστορικό, πολιτικό, κοινωνικό- της αιώνιας πάλης των «βροτών» να καθυποτάξουν τα «μόρσιμα» και να ορίσουν τη ζωή με μέτρο το όνειρο...