ΒΑΡΔΙΑ

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο λόγος για τον οποίο ο Νίκος Καββαδίας δημοσίευσε τη Βάρδια το 1954, προτού σωπάσει για είκοσι χρόνια, ήταν για να εξερευνήσει ένα νέο εκφραστικό τρόπο. Ονειρεύτηκε εν συνεχεία - ή καμώθηκε πως ονειρεύτηκε - να γράψει Απομνημονεύματα. "Μα θα με σκοτώσουν αν τα διηγηθώ όλα", συνήθιζε να λέει. Στην πραγματικότητα η ίδια η Βάρδια ήταν μυθιστόρημα, ποίημα και αναμνήσεις συγχρόνως.

Υπάρχει καταρχάς η ιστορία ενός ταξιδιού. Στη θάλασσα της Κίνας ένα παμπάλαιο φορτηγό, σαπιοκάραβο -από εκείνα που είχαν ήδη πουληθεί για παλιοσίδερα και που οι Έλληνες εφοπλιστές τα πήγαιναν για επιδόρθωση στο Ρόντερνταμ κι ύστερα τα 'βαζαν να γυρίζουν τις θάλασσες για χρόνια ακόμα-, έχει βάλει πλώρη για το Σαντούν.

Αλλά το ουσιώδες έγκειται στις συνομιλίες· σ' αυτές ακριβώς θεμελιώνεται το έργο. Στις ατέλειωτες ώρες της βάρδιας ο ναυτικοί -ο θερμαστής, ο καπετάνιος ή ο ασυρματιστής, όπως ήταν ο συγγραφέας- αναμασούν από κοινού την κατάστασή τους. Τη ζωή τους την αντιλαμβάνονται ως κατάρα, αλλά μια κατάρα που την αποδέχονται και την επιζητούν: δεν υπάρχει γι' αυτούς χειρότερη δυστυχία από τη στεριά, την αναγκαστική αργία, την αποχώρηση που τους θάβουν ζωντανούς. Υπάρχει μια παράδοξη διαλεκτική αγάπης και μίσους, δυσπιστίας και συνενοχής ανάμεσα σ' αυτούς τους ναυτικούς και το πλοίο τους: αιχμάλωτοι και ξεριζωμένοι μαζί, απεχθάνονται καθετί που θα μπορούσε να σταματήσει την πορεία τους, να τους ελευθερώσει.