ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΣ

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΟ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ

Κείμενα γραμμένα με μία και μόνη οδηγία: να μπορούν να διαβαστούν από κάποιον ενώ κρέμεται από μια χειρολαβή στο τρόλεϊ.

«Δέχτηκα με χαρά την πρόκληση, περίεργος να δω εάν μπορούσα να κερδίσω το στοίχημα της απλότητας και της αμεσότητας, να κοινωνικοποιήσω το γράψιμό μου, να απλοποιηθώ. Είχα όμως κι εγώ έναν όρο, να γράφω μόνο για πράγματα που με αφορούσαν προσωπικά, που μου μιλούσαν και μ’ έκαναν να θέλω να τα μοιραστώ. Κοιτώντας πίσω, επιβεβαιώνεται πως με αφορούν οι ξένοι, οι αλλότριοι κάθε τύπου και οι κόσμοι που φέρουν εντός τους, ότι ταξιδεύοντας αλλάζω μέγεθος και διευρύνομαι, ότι η φύση έχει πρόσωπο και ότι, όταν καταφέρνω ν’ αφήνω στην άκρη τις προσδοκίες μου, να κινούμαι χωρίς σενάριο, ο κόσμος ξαναγίνεται καινούργιος.

Δεν ξέρω αν βρέθηκε κάποια χρυσή τομή ανάμεσα στη δημοσιογραφία (το χρονογράφημα;) και τη μαρτυρία».