ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Έγραψα την Αυτοκρατορία μέσα στο αδιέξοδο του χρόνου. Την είδα πρώτα μέσα στους χρόνους των ρημάτων, δηλαδή μέσα από την ακριβολόγο ιδιότητα της γραμματικής, πού διατυπώνει στα ρήματα, στις εγκλίσεις τους και τις φωνές όλη την παλλόμενη αγωνία ενός σώματος, όταν υποφέρει το τέλος του χρόνου και, επειδή μιλά, γερνά αναζωογονούμενο.

Μη έχοντας δική μου γλώσσα άλλη παρά των μεγάλων δραματουργών, προβλέποντας το αδιέξοδο λόγω της γραφής των άλλων, αναγνωρίζοντας συγχρόνως στην ποίηση τη διαβατήρια συνθήκη προς το θέατρο, γνωρίζοντας επίσης πώς και η συνθήκη αυτή δεν είναι ικανή για να φανεί το θεατρικό έργο στη σκηνή, έγραψα την Αυτοκρατορία μέσα στον κυκεώνα του να γράφεις ό, τι δεν μπορείς να γράψεις και παρά ταύτα να το επιτελείς. Έγραψα με την αδυναμία να γράψω, αναγνωρίζοντας όμως στην αδυναμία δύναμη.

Έγινα στο τέλος του χρόνου όχι ο δραματουργός, αλλά το ισοδύναμο του δραματουργού: κάποιος πού επιλέγει την καταστροφή του άμορφου και από εκεί ξεκινά, αφήνοντας τη μορφή να προκύψει.
Έδειξα ό, τι με συσκοτίζει και παρέδωσα το έργο μου στον Μιχαήλ Μαρμαρινό.