ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ

Τα δίδυμα κοριτσάκια ήταν ολόιδια. Μα όχι ακριβώς. Το ένα ήσυχο και γελαστό, το άλλο είπαν πως ήταν γρουσούζικο γιατί έφερνε την καταστροφή απ' τη στιγμή της γέννησής του. Πριν τα χωρίσουν για πάντα τα βάφτισαν. Τη μία ’ννα, την άλλη Κατίνα. Αλλά τα μπέρδεψαν. Κι έτσι έδωσαν το όνομα Κατιάννα και στα δύο.

Η Κατιάννα μεγάλωσε μ' ένα ''αυτό'' κολλημένο στα σπλάχνα, αντιμέτωπη πάντα μαζί του, παρόλο που δεν έπαψε εκείνο ποτέ να κατοικεί εντός της. Για τη μάνα της, ήταν η αντανάκλαση του αόρατου. Για τη γιαγιά, το γρουσούζικο παιδί που ποτέ δεν ξεφορτώθηκε. Ώσπου η Μοίρα αποφάσισε να αλλάξει το τροπάρι της.

Μια κρυστάλλινη φοντανιέρα που την έλεγαν Σταθία, ένα τροχαίο ατύχημα, ένα φάκελος γεμάτος λεφτά, μια ζωή που έγινε μπάχαλο κι ένας έρωτας γεμάτος πληγές της άνοιξαν δρόμους μέσα από ένα πλήθος σκιές.

Και ο Ιάκωβος επέμενε: ''Να είσαι ο εαυτός σου...'' Μα ποιόν ακριβώς Εαυτό απ' όλους εννοούσε;