ΑΣΕ ΜΕ ΞΕΡΩ ΤΙ ΚΑΝΩ

Λίγο πριν φτάσω στην εξώπορτα, άκουσα την φωνή της:
«Ευτυχία! Κάποτε ήμουν η Ευτυχία», μου είπε.
Ξαφνιάστηκα τόσο που απλώς έκλεισα την πόρτα και τάχυνα το βήμα μου προς την έξοδο. Ένας κόμπος μού έσφιγγε το στομάχι.
«Τι εννοούσε; Τι πάει να πει “κάποτε”»;

Δημήτρης, Ευτυχία, Όλγα, Στέλιος και Αδης. Πέντε διαφορετικοί άνθρωποι, πέντε διαφορετικές ζωές που συνδέονται. Επιλογές, λάθη, ενοχές, ευθύνες. Ελπίδα, δύναμη, εμπιστοσύνη, αγκαλιά και συμπαράσταση. Και γύρω από όλα αυτά μερικά γραμμάρια σκόνης.
Τελικά δεν είναι ο καθένας μόνος του, αλλά είμαστε όλοι μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου. Σαν το σκάκι: η κίνηση που κάνει ένα μακρινό πιόνι μπορεί να έχει τεράστιο αντίκτυπο για κάποιο άλλο.
Κάποιες φορές έρχεται μια στιγμή που βουτάς στα βαθιά. Και αυτή η στιγμή είναι τώρα.