ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣ ΕΤΣΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ

Δεκατέσσερις ιστορίες γυναικών, όπου το ατομικό, συχνά, διασταυρώνεται με το συλλογικό. Σφοδροί έρωτες, σχέσεις δύσκολες ή διαλυμένες, διαψεύσεις, ματαιώσεις, τραύματα της παιδικής ηλικίας που σημαδεύουν ζωές. Ιστορίες για την αγάπη, την απώλεια, τη μνήμη, το φόβο, τη μοναξιά, αλλά και την επίπονη αναζήτηση της εσωτερικής αλήθειας και δύναμης. Ιστορίες για την πανδημία, τη φτώχεια, την οικονομική κρίση, την κοινωνική αδικία, τη διαφθορά, την παραπληροφόρηση, τους πρόσφυγες, αλλά και τη μαχητικότητα, τους αγώνες, την αλληλεγγύη.

... Και ο χωρισμός, σκέφτηκα, ένας μικρός θάνατος είναι. Αλλά και το μέτρο, τα όρια στη ζωή μας είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Τι θα τα κάνω όλα αυτά τα σκοτεινά συναισθήματα που έχω μέσα μου; Ακραίος πόνος. Η αναγνώρισή τους, μου δίνει μεγάλη δύναμη. Αυτή η δύναμη θα είναι η ενέργεια για να ζήσω. Καταλαβαίνω ότι δεν θα είχα πληγωθεί τόσο, αν δεν είχα αγαπήσει τόσο βαθιά. Αυτός ο θυμός, δεν θα ήταν τόσο δυνατός, αν δεν είχα νιώσει την προδοσία ως το βάθος της ύπαρξής μου.

... Όλους μάς έχει επηρεάσει αυτή η ζοφερή κατάσταση, που έχει γίνει μόνιμη εδώ και τρία χρόνια, ψιθύρισα, πιο πολύ για να σκεφτώ τι θα μπορούσα να του πω, για να τον ανακουφίσω. Κοίταξα για λίγο έξω, για να συγκεντρώσω τη σκέψη μου σε κάτι που θα βοηθούσε. Όμως, στο απέναντι πεζοδρόμιο, μου τράβηξαν την προσοχή δύο πρόσφυγες. Μια γυναίκα, και ένα παιδί. Ήταν βρεγμένοι, παρόλο που προσπαθούσαν να προστατευτούν από τη βροχή, με κάποια σπαράγματα από ένα χαρτόκουτο. Βλέπεις; Είπα. Αρκεί ένα κλικ, για να δεις ξαφνικά από άλλη οπτική το πρόβλημά σου. Οι πόλεμοι που συμβαίνουν στις μέρες μας. Που γίνονται αιτία να χάνονται καθημερινά αθώοι άνθρωποι και κυρίως παιδιά. Και όσοι δεν χάνονται, ξεριζώνονται από τις πατρίδες τους, έχοντας χάσει τα πάντα. Και που γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από επιτήδειους υπάνθρωπους, οι οποίοι πλουτίζουν από την ανθρώπινη τραγωδία.