ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΝΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΝΟΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ

Η 4η Ανθολογία Ποίησης Νέων -αφιερωμένη στον Μανόλη Αναγνωστάκη- πρέπει να κάνει περήφανο τον Σύνδεσμο Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου | ΣΠΕΚ για τη συμμετοχή τόσο πολλών νέων ποιητών (53) μα και τόσο καλών! Μάλιστα αρκετοί νέοι, γράφοντας στίχο με έμπνευση από το έργο τον Αναγνωστάκη, φτάνουν στο αξιοθαύμαστο σημείο να βλέπουν και ένα είδος διαλόγου ανάμεσα στον ποιητικό λόγο του Αναγνωστάκη και στον κριτικό / θεωρητικό λόγο του, τόσο στο πεδίο του κοινού λεκτικού ή θεματικού υλικού, όσο και στο πεδίο πρόσμιξης διαφόρων τύπων λόγου. Και πράγματι, οι δύο αυτοί τύποι λόγου διεισδύουν λειτουργικά ο ένας στον άλλο: ο κριτικός Αναγνωστάκης γράφει ποίηση για τρίτες καταστάσεις (Κι έχετε στο χέρι ένα σφυρί και σαν τους γύφτους σφυροκοπάτε αδιάκοπα στο ίδιο αμόνι) και ταυτόχρονα ο ποιητής Αναγνωστάκης κρίνει την τρίτη κατάσταση ή (Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ‘ξερα τι κάθαρμα ήσουν) ή αυτοκρίνεται.

Οι πλείστοι από τους 53 νέους είναι καλά τοποθετημένοι στην ποίηση του Αναγνωστάκη. Μου θυμίζουν τις θέσεις-διαθήκη του ποιητή όπως π.χ. ότι η σάτιρα συνιστά κομβικό στοιχείο σε σύγχρονα πολιτικά ποιήματα. Επίσης αρνούνται -όπως ο Αναγνωστάκης- όλα όσα λέγονται για μια «ποίηση της ήττας» (της εποχής του) και συμφωνούν ότι «Δεν είναι ποίηση της ήττας, αλλά μια αγωνία, ένα άγχος για την εποχή μας. Όταν εκείνη η εποχή τελείωσε, τελείωσε και η ποίηση». Νέοι είναι! Αν δεν εξέφραζαν την αγωνία τους για την εποχή τους, τότε δεν θα είχαν υπάρξει ποτέ νέοι, αλλά από παιδιά θα είχαν γίνει αυτόματα μεσήλικες. Αυτή είναι η επιτυχία του ΣΠΕΚ: το ότι οι 53 νέοι πήραν τη δάδα από το χέρι του Μανόλη για να εκφράσουν την αγωνία τους για τη δική τους σημερινή εποχή. Ελπίδα οι νέοι σαν γράφουν. Αλλιώς δεν θα είχαμε ποίηση της ήττας αλλά ήττα της ποίησης.