ΑΝΩΘΕΝ ΑΣΥΛΟΥ

Τις βιωματικές ιστορίες που περιγράφει στο βιβλίο του ο Τάσσος Αγγελίδης -ιστορίες γεμάτες γνήσια ανθρωπιά και σφύζουσα πραγματική ζωή- δεν τις διαβάζεις απλώς με ευχαρίστηση. Τις ρουφάς με απόλαυση. Και ρουφώντας τες, η ψυχή σου γεμίζει με όλων των ειδών τα συναισθήματα: συγκινείσαι, κλαις, γελάς, νοσταλγείς, αναπολείς, ονειροπολείς.

Για τους παλιότερους, και ιδίως για κάποιον σαν τον συντάκτη αυτών των λίγων γραμμών, που γεννήθηκε την ίδια περίπου εποχή με τον συγγραφέα και στο ίδιο ’συλο (!), αλλά έζησε κάτωθεν αυτού, στην ανατολική εργατούπολη της Καλαμαριάς, λειτουργούν ως ενισχυτικά μνήμης, που παραπέμπουν στις ίδιες σχεδόν εμπειρίες: τον αγώνα για τη βιοπάλη, τα παιχνίδια στην απέραντη τότε εξοχή, το άγχος του σχολείου, τα σκιρτήματα της εφηβείας, τις πολιτικές και πνευματικές αναζητήσεις στα φοιτητικά χρόνια, τις λιγοστές -ενίοτε κλεφτές- διασκεδάσεις. Για τους νεότερους λειτουργούν ως εναύσματα, που τους δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίσουν έναν κόσμο όχι και τόσο μακρινό αλλά πολύ διαφορετικό από τον σημερινό.

Αυτό που κυρίως εντυπωσιάζει είναι η λιτότητα και η αμεσότητα της γραφής, και ιδίως ο απλός αλλά διεισδυτικός τρόπος με τον οποίο σκιαγραφούνται τα πρόσωπα που περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, καθώς και τα βιώματά τους. Με λίγες, αδρές, αλλά ιδιαίτερα εύστοχες πινελιές βλέπεις ολοζώντανους μπροστά σου τη μάνα, τον πατέρα, τους συγγενείς, τους φίλους και όλον τον κόσμο τον μικρό, τον μέγα, που τους περιβάλλει. Και νιώθεις σαν να ήσουν κι εσύ εκεί, όταν ζούσαν όσα έζησαν.

Αυτό το βιβλίο είναι μια άσκηση αυτογνωσίας για τον συγγραφέα, είναι όμως και για τον αναγνώστη μια υπέροχη ευκαιρία αναστοχασμού πάνω στα πιο απλά αλλά συγχρόνως τα πιο σημαντικά πράγματα της ζωής μας.