ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΚΟΚΚΙΝΟ

Σκέφτομαι συχνά τη Λούλα Αναγνωστάκη. Με διάφορες αφορμές ή με καμία. Τη σκέφτομαι και τότε που ήταν εδώ και κει που είναι τώρα. Και τα Διαμάντια σκέφτομαι συχνά. Και τα Μπλουζ. Τα σκέφτομαι και ως έργο και ανεξάρτητα. Τα ορυχεία και τις μεγάλες ορχήστρες. Το μπλε «διαμάντι της ελπίδας» (που πολλοί λένε ότι είναι καταραμένο) και τη «Μοναχική Γυναίκα» της Νίνα Σιμόν (“Asinglewoman”). Το αυγουστιάτικο μελτέμι που ανεμίζει τις χειμωνιάτικες κουρτίνες. Τα κρυστάλλινα ποτήρια και τα θρύψαλα ενός καθρέφτη που έδειχνε θάλασσα (καμία γρουσουζιά. Η θάλασσα είναι ακόμα εκεί). Μ’ αυτά και μ’ άλλα, πολλά άλλα, γράφτηκε αυτό το έργο. Από μια επιθυμία κι ένα πείσμα. Λέει για μια γυναίκα και τον ίσκιο μιας άλλης. Που κατέλαβε σιγά σιγά όλα τα δωμάτια μέχρι τον ουρανό. Είναι απαιτητικοί κάποιοι ίσκιοι, αδηφάγοι. Κανένα έργο δεν μοιάζει αρκετό να τους κρατήσει.