ΑΛΜΟΥΡΙΚ

«Σ’ όλη μου τη ζωή συγκρατούσα τα ένστικτά μου, αλυσόδενα και σκλάβωνα την υπερβολική μου ζωτικότητα. Τώρα ήμουν ελεύθερος να ρίξω όλες τις διανοητικές και σωματικές μου δυνάμεις στον αδάμαστο αγώνα για την επιβίωση, και γνώρισα τέτοια σπιρτάδα κι ελευθερία όση δεν είχα ποτέ ονειρευτεί.»

Οι ήρωές του Ρ. Χάουαρντ είναι εκπληκτικά ανάγλυφοι, σκαλισμένοι θαρρείς σε γρανίτη. Νομίζεις ότι εξέχουν τρισδιάστατοι από τη σελίδα... Σφύζουν και πάλλουν από ζωή, που είναι πολύ ασυγκράτητη για να φυλακιστεί από το χαρτί και το μελάνι. Ο αναγνώστης ζει τόσο έντονα την περιπέτεια, που κυριολεκτικά ξεχνά την πραγματικότητα για λίγο, και το ίδιο το βιβλίο σπαρταρά στα χέρια του σαν να προσπαθεί να ξεφύγει κι αυτό και να ξεχυθεί στον αγώνα, μεθυσμένο από τον ίλιγγο της δράσης.

Τα έργα του Χάουαρντ δεν τα διαβάζει κανείς με το λογικό μέρος του μυαλού του. Τα ζει, τα γεύεται, τα μυρίζει... χάνει τον πολιτισμένο εαυτό του αναζητώντας περιπέτειες σε κόσμους όπου όλα είναι δυνατά. Εκεί που πάντα, στην άλλη στροφή του δρόμου, τον περιμένουν αινίγματα, περιπέτεια, ηρωισμοί, μυστήριο...

Πνιγμένοι στα προβλήματα της καθημερινότητας, χαμένοι στα μεγάλα ανθρώπινα πλήθη, χωρίς καμία ατομικότητα, απρόσωποι στις απρόσωπες μάζες της μεγάλης πόλης, έχουμε χάσει όλα εκείνα που δίνουν χρώμα και ομορφιά στη ζωή. Έτσι, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, νιώθουμε σήμερα την ανάγκη να ξε-φύγουμε, μακριά από όλα αυτά, στους κόσμους του Ρ. Χάουαρντ. Είναι λογοτεχνία φυγής, ναι... αλλά και οι καλοκαιρινές διακοπές δεν είναι μια φυγή από την καθημερινότητα;