ΑΛΛΟΓΛΩΣΣΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Τα ποιήματα αυτού του τόμου, γραμμένα από ξένους στη διάρκεια του αιώνα μας, χαρακτηρίζονται σε μεγάλο βαθμό από τη σχέση τους με την τοπογραφία της Θεσσαλονίκης. Αυτά που αναφέρονται στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο ενδίδουν συχνά στον εξωτισμό χαριτολογώντας - γύρω γύρω η πόλη και στη μέση ο μικρόκοσμός της: τα λουστράκια, οι μιναρέδες, ο Βαρδάρης, οι Εβραίοι έμποροι, η οδός Βενιζέλου, το καφέ Φλόκα, τα παλιά τείχη, ο Λευκός Πύργος, σημαδεύουν αδιάκοπα, από στίχο σε στίχο, την ξαφνική και ακατανόητη πόλη που τα περιέχει, ώστε να την κάνουν αναγνωρίσιμη.

Όμως, στα νεότερα ποιήματα, το ποιητικό βλέμμα διαπερνά τον γύρω χώρο και καταλήγει διαμπερές, εσωστρεφές και κυκλικό εκεί απ' όπου ξεκίνησε - στο ποίημα: η Αρετσού, οι ψαράδες και τα πεινασμένα χαμίνια του '50 που περιφέρονται στην πόλη μαζί με τα μοναχικά χωριατόπουλα της μακεδονικής ενδοχώρας, ο σιδηροδρομικός σταθμός και το διερχόμενο χαρμάνι των φυλών εκεί μέσα, ο Θερμαϊκός με τις ψαρόβαρκες και το ηλιοβασίλεμά του, η μεταμεσονύκτια Εγνατία, χάνουν σιγά σιγά το πραγματολογικό τους βάρος κι εκπέμπουν το είδωλο μιας Θεσσαλονίκης η οποία υπάρχει παντού και πουθενά: στο κεφάλι του αναγνώστη και στο βιβλίο που κρατάει στα χέρια του.