ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ

Από τα Δεκατέσσερα σονέτα
ΧΙΙ
Πρωί, σβησμένη όψη στον καθρέφτη,
σημάδια από τσιγάρα στο νιπτήρα,
κάποιος μιλά στο βάθος του κρατήρα
η σκέψη σου αλεξίπτωτο που πέφτει

απ' τ' όνειρο στην οπλισμένη μέρα,
ανίδεος κατακτητής στ' αυτιά σου
πλανιέται ακόμη του ύπνου η φλογέρα
ανοίγοντας τη βρύση μα φαντάσου

πως σε καλούνε μια ωραία πρωία,
αγνώριστο απ' το θάνατο, χαμένο,
την ώρα που στου έθνους τα σχολεία

διαβάζουνε σονέτα του Μαβίλη,
κι έτσι φριχτό, αγουροξυπνημένο,
σε ρίχνουνε στη διδακτέα ύλη.