ΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑΙ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Το διήγημα «Αι συνέπειαι της παλαιάς ιστορίας» είναι στην ίδια ψυχολογική κλίμκα με το διήγημα «Το αμάρτημα της μητρός μου»: η εμμονή στην ανάμνηση μιας παλαιάς κακοτυχίας, ανάμνηση που καταδυναστεύει το ίδιο το άτομο και ταλαιπωρεί τους γύρω του. Ο πρωτοπρόσωπος αφηγητής μας παραθέτει κάποια επεισόδια της ζωής του, τον καιρό που σπούδαζε στη Γοττίγγη της Γερμανίας, πράγμα που γνωρίζουμε ότι έλαβε χώρα τον χειμώνα 1875-76 στη ζωή του Βιζυηνού.

Η μελέτη και αναγραφή, υπό τύπον διηγήματος με ψυχολογικές παρατηρήσεις, των εντονότερων εμπειριών του συγγραφέα, υπήρξε η αφηγηματική βάση του Βιζυηνού, ενώ η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, οι ευθείς λόγοι και διάλογοι και οι λεπτές ψυχογραφικές παρατηρήσεις και οι φυσικές περιγραφές είναι οι προσφιλείς αφηγηματικές τεχνικές του.