ΑΓΡΙΑ ΚΥΚΛΑΜΙΝΑ

H Σοφή κατέβηκε τα σκαλιά και πριν προχωρήσει πιο μέσα γύρισε προς το Δημήτρη, που είχε σταθεί στην κορυφή της σκάλας ακίνητος. Κούνησε ελαφρά το χέρι της, προφέροντας σχεδόν ψιθυριστά: «Αύριο!». Ο Δημήτρης ανταπέδωσε το χαιρετισμό με το χέρι, αμίλητος.

Η Σοφή έφυγε, χωρίς να αντιληφθεί έναν κόμπο στο λαιμό του Δημήτρη, μια υποψία υγρασίας στα μάτια του, μια αναπνοή που 'λεγες θα σταματήσει, μια καρδιά που πήγαινε να σπάσει. Γιατί για εκείνον αυτός ο αποχαιρετισμός, ήταν ένας αποχαιρετισμός σ' ολόκληρη τη μέχρι τότε ζωή του.

Στη μνήμη χαραγμένο ένα αθώο παιδικό χαμόγελο, τα χείλη καίνε ακόμη από το φιλί της Σοφή. Το χαμόγελο είναι μια ελπίδα, το φιλί είναι μια υπόσχεση. Η υπόσχεση είναι ζωή! Η ελπίδα είναι ζωή! Το πιστόλι στην τσέπη της καμπαρντίνας είναι θάνατος! Η εκδίκηση είναι θάνατος! Το φιλί, το χαμόγελο, το πιστόλι στην τσέπη της καμπαρντίνας ...