ΑΔΕΣΠΟΤΑ

Σφίγγει το κατάλευκο μάρμαρο, σηκώνει το κεφάλι... Πάλι τα ίδια. Δυο μάτια, ένα στόμα, μια μύτη, καλλιτεχνικά τοποθετημένα, από κάποιο σαδιστή λάτρη του ωραίου. Ποιανού είναι; Ποιανού είναι αυτά; Δεν τα ξέρει, δεν τα αναγνωρίζει. Όχι - όχι, δεν είμαι εγώ. Δεν είμαι εκείνη... Πάλι ο ίδιος πανικός. Γλυκός... Το καρδιοχτύπι ακατάπαυστο. Ο ιδρώτας... Αυτή η γνώριμη αγωνία, που της σπάει τη ραχοκοκαλιά, που την κρατάει όρθια. Κλείνει τα μάτια, αλλά δεν μπορεί να πει εύκολα τα λόγια της. Είχε να κοιμηθεί τρεις μήνες, κι αυτό γιατί;... Γιατί όποτε ξάπλωνε, την έπιανε τέτοιος πανικός με τον εαυτό της, που φοβόταν να σηκωθεί, μη τυχόν και τον δει και πεθάνει από το φόβο της. Και φοβόταν να κοιμηθεί, μη τυχόν και τα καταφέρει, και πεθάνει από το φόβο της...