33 ΧΡΟΝΙΑ ΒΙΩΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ 1992-2025

Μια ύπουλη μορφή βίας ασκείται καθημερινά στα εκπαιδευτικά ιδρύματα ενάντια στους ανθρώπους που μαθαίνουν. Κανείς δεν ενδιαφέρεται να μάθει τι θα ήθελαν ΕΚΕΙΝΟΙ να μάθουν!

Για αυτό, λοιπόν, με τον Κώστα Μπακιρτζή, κάναμε το αντίθετο. Στο Τμήμα Προσχολικής Αγωγής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, εμψυχώναμε τις φοιτήτριές μας προς την αυτοκατεύθυνση της μάθησής τους.

Έχουμε πάρει χιλιάδες αυτοαξιολογητικές εργασίες που μιλάνε για ευγνωμοσύνη, αίσθηση ασφάλειας, συγκίνηση, εξερευνήσεις εσωτερικών τοπίων, παραδοχή φόβων, για μικρές επαναστάσεις στην καθημερινή τους ζωή, για ανεπανάληπτες εμπειρίες που τις συγκλόνισαν. Γράφουν για το πώς άλλαξαν σαν άνθρωποι, ακολουθώντας τις δικές τους ανάγκες και επιθυμίες, κερδίζοντας σε αυτογνωσία, αυτοπεποίθηση, ενδυνάμωση.

Κατανόησαν ότι πρέπει πρώτα να συνδεθούν με τον εσωτερικό τους κόσμο, πριν να μπορέσουν να καθοδηγήσουν ανθρώπους. Ζώντας αυτό το μάθημα και «κουβαλώντας» το μέσα τους άρχισαν να ελπίζουν. Τι άλλο να επιθυμήσουμε ως δάσκαλοι; Αποδείξαμε ότι μια εναλλακτική (βιωματικού τύπου) εκπαίδευση είναι δυνατή. Με ελευθερία έκφρασης, με βαθιά επικοινωνία, με φαντασία, με ενσυναίσθηση, με χιούμορ, με δημιουργικότητα, με εμπιστοσύνη, με πάθος, με μαγεία!