24 ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ

Τελικά νομίζουμε ότι κάτι γνωρίζουμε από τις συνοικίες. Αν δεν περπατήσουμε σε κάθε δρόμο τους, αν δεν παρατηρήσουμε τα πρόσωπα και τις εκφράσεις τους, αν δεν σηκώσουμε το βλέμμα στα μπαλκόνια την ώρα που οι νοικοκυρές απλώνουν ρούχα, τίποτα δεν έχουμε καταλάβει. Το ταξίδι μου στην Αθήνα που γεννήθηκα και δεν γνώριζα κράτησε πέντε μήνες. Όταν τελείωσε είχα το συναίσθημα ότι έχασα έναν φίλο. Κοιτούσα και ξανακοιτούσα τις φωτογραφίες, ζούσα πάλι στα προσφυγικά της Νέας Ιωνίας, στο Μοσχάτο, στον Ταύρο, στα Κάτω Πατήσια, στη Φιλαδέλφεια, εκεί δίπλα στο σπίτι του Λάμπρου Ζήση. Αυτές οι συνοικίες μου άρεσαν περισσότερο, τις βρήκα πιο ανθρώπινες.

Για όλους τους λόγους που ανέφερα για μια Αθήνα που δεν είναι μόνο το κέντρο, αλλά κυρίως οι γειτονιές, θεωρώ ότι ''Η Αθήνα της μιας διαδρομής'' είναι γραμμένη κυρίως για Έλληνες. Ευτυχώς που ο Πέτρος Μάρκαρης συμφώνησε να εκδοθεί. Διαφορετικά δεν θα είχα ζήσει το πιο όμορφο μέχρι σήμερα ταξίδι μου.
Όλγα Γεωργιάδου