228 ΗΜΕΡΕΣ ΜΙΣΘΩΜΕΝΗΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ

Αν νομίζετε πως η φιλανθρωπία δεν έχει καμία σχέση με τη θρησκευτική λειτουργία έχετε μάλλον πέσει θύμα αυταπάτης. Σκεφθείτε, και μη νομίζετε πως εξαιρώ τον εαυτό μου, να προσανατολίζατε συνειδητά τη λειτουργία αυτή στην ανησυχία για τον συνάνθρωπο. Τι φοβερό πλήγμα θα ήταν αυτό για τους τυχοδιώκτες του ανθρωπισμού, τους μεγαλόσχημους αφέντες και τις αφέντρες της συμπόνιας, αυτούς που ενισχύουν την εικόνα και το κύρος τους με δωρεές και χορηγίες που ενίοτε καταλήγουν να ωφελούν πολύ περισσότερο τους ίδιους απ? όσο ωφελούν τους αποδέκτες της ευεργεσίας τους; Πόσο συνετό και λυτρωτικό θα ήταν αν είχαμε την ωριμότητα να απελευθερωθούμε μια για πάντα από αυτή την υποκρισία και να απαιτήσουμε από τους εαυτούς μας ουσιαστική, απροσποίητη και σταθερή συμπαράσταση προς κάθε σκληρά δοκιμαζόμενο άνθρωπο;

Το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα ιστόρημα γεγονότων και καταστάσεων που εκτυλίχθηκαν μέσα σε προσφυγικές δομές. Δε συνηγορεί στην αυτοκοροϊδία και τη συντήρηση πλαστών εικόνων, ούτε και αναζητά τη λοξοδρομία για να τα έχει με όλους καλά. Περιεργάζεται τα αστραφτερά σερβίτσια της φιλανθρωπίας, δίχως να κάνει ουδεμία παραχώρηση στον φαρισαϊσμό, και δε συνδράμει σε θέσεις που αντανακλούν πάσχοντα και χολωμένα μυαλά.