Ο ΘΗΛΑΣΜΟΣ ΩΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΨΥΧΟΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΜΕΣΟΝ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΗΡΙΑΣ

ΤΟ ΜΗΤΡΙΚΟ ΓΑΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ την αποκλειστική συνήθως τροφή των νεογνών για αρκετούς μήνες μετά τη γέννησή τους. Αποτελεί το πρώτο στήριγμα ζωής των νεοδημιουργηθέντων ανθρώπων στη διάρκεια της πολύπλευρης ανάπτυξής τους. Έχει υποστηριχθεί όμως και η άποψη ότι τα τυποποιημένα γάλατα είναι όμοια με το μητρικό. Ωστόσο, αν και προσομοιάζουν με το μητρικό γάλα, δεν μπορούν να εξομοιώσουν τις ιδιότητές τους με αυτό, διότι δεν περιέχουν πολλές εγγενείς στο μητρικό γάλα θρεπτικές ουσίες.

Σήμερα επικρατεί θεωρητικά η οδηγία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για εξάμηνο αποκλειστικό θηλασμό, παρά την προσπάθεια ορισμένων ερευνητών να συρρικνώσουν τα καθιερωμένα στη συνείδηση των γυναικών και των γιατρών αλλά και άλλων επαγγελματιών διαστήματα αποκλειστικού θηλασμού. Αυτή η τάση εκδηλώνεται όταν, στον αντίποδά της, πολλές άλλες μελέτες συνηγορούν υπέρ της πολύπλευρης συμβολής του μητρικού γάλακτος στην πνευματική, ψυχική και σωματική ανάπτυξη των βρεφών, με αποτελέσματα που διαρκούν πολλά χρόνια μετά τον απογαλακτισμό τους.

Η τρέχουσα εργασία έχει ως στόχο να σταχυολογήσει και να αξιολογήσει τα δεδομένα αυτά ώστε να οδηγηθεί σε μια πρόταση για τη θέση του μητρικού θηλασμού τόσο στη ζωή του νεαρού ανθρώπου μεμονωμένα όσο και στη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε αυτόν και τη μητέρα του, που ασκεί τακτικά τα θηλαστικά της καθήκοντα.