ΚΕΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ-ΑΠΟΡΙΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΘΝΗ

Η Κενή Διαθήκη και στους δύο, προς το παρόν, τόμους της, έχει πολλά καινά κοινά με τα δύο μεγάλα έπη του Τζαίημς Τζόυς, τον "Γιουλίσσες" και το "Φίννεγκανς Γουαίηκ", όχι μόνον λόγω συγγενούς εξ αγχιστείας ύφους, αλλά και παραλλήλου αγχώδους περιεχομένου. Γι' αυτό και έχει χαρακτηρισθεί ως η πιο πρωτότυπη ελεύθερη δουλειά στην "μετανεώτερη" ("sic") ελληνική λογοτεχνία, και έχει, ως εκ τούτου, τόσον επιμελώς λησμονηθεί, ή αγνοηθεί, από την κρατούσα προκρούστεια, πρό, ή "μετα-παλαιότερη" α-κριτική του κοινότυπού μας κοινότοπου.

Παρόμοιοι στόχοι και κοινά βέλη του Τζάιημς Τζόυς και του Πάρι Τακόπουλου, πλην της μεταποιήσεως, μετά πολλής ποιήσεως, των λέξεων και του Λόγου των "βαβελικών" και ενίοτε "βεβηλικών" τους κειμένων και πα-ρακειμένων, είναι η παγκοσμιο-ποίησις των θεματο-θυμάτων τους, μια ποίησις διερχόμενη όμως πάντα μέσα από το οινοπνευματώδες "ρεύμα" της ιδικής τους κα-θόλου "’γονης Χώρας", και της "αμπωτοπαλιρρέουσας" χιουμορώδους ίδιο-συν-κρασίας τους.

Και οι δύο βλέπουν και ακροάζονται μέ συμπάθος τον homo sapiens, τον homo faber, τον homo unoecono-mi-cus και comi-co-tragicus, καθώς και τα προαιώνια γορδιοδέσμια προβλήματά του, με ελευθεριότητα και μέθην, μετατρέποντες την κωμοτραγωδία του, μέσα από το φίλτρο του δικού τους χυμώδους "πνεύματος", σε ευπρόσδεκτη "γελαστική" κωμωδία.