ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ

«Ίσως η πλέον αξιοζήλευτη κατάκτηση της γραφής του Γκεόργκι Γκοσποντίνοφ είναι η άρτια σύσταση μιας προσωπικής μυθολογίας, η οποία αντανακλά το τραύμα, τη μελαγχολία και την ψυχή ενός ολόκληρου λαού. Στον κόσμο του Γκοσποντίνοφ η ανθρώπινη ύπαρξη συνειδητοποιεί ότι η παρουσία μας στη Γη διαβαίνει έναν μονάχα δρόμο: αυτόν της θνητότητας. “Ποιητή που γράφει πεζογραφία” έχουν χαρακτηρίσει τον Βούλγαρο συγγραφέα, και καθόλου τυχαία? το συγγραφικό του σύμπαν είναι άρρηκτα ενιαίο. Η ποίησή του απηχεί τις μυθιστορηματικές αφηγήσεις, και το αντίστροφο: ο πεζός του λόγος πραγματεύεται τα ζητήματα του χρόνου και της μνήμης με τρόπο και ρυθμό ποιητικό. Κατ’ αναλογίαν -ή κατ’ αντιστροφήν- ο αναγνώστης τής ανά χείρας ανθολογίας θα περάσει μέσα από γνώριμα δωμάτια, κρύπτες και λαβυρίνθους, τα οποία επανασυστήνουν τον πεζογραφικό κύκλο του συγγραφέα».
Απόσπασμα από το σημείωμα της Αυγής Λίλλη