ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΩ ΟΝΟΜΑΖΩ ΛΗΘΗ

Όταν μπήκε στο σούπερ μάρκετ, κατευθύνθηκε στα ράφια με τις μπίρες. Πήρε ένα κουτάκι, το άνοιξε και ήπιε. Τί σκέφτηκε καθώς έσβηνε τη δίψα του, αυτό δεν το ξέρω. Εκείνο όμως για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι ανάμεσα στη στιγμή που μπήκε και στη στιγμή που τον σταμάτησαν οι φύλακες, κανείς δεν φανταζόταν ότι δεν θα ξανάβγαινε ζωντανός.

Η έμπνευση για την ιστορία αυτή προήλθε από μια είδηση στα ψιλά των εφημερίδων, για ένα περιστατικό που συνέβη στη Λυών τον Δεκέμβριο του 2009.
Τα μυθιστορήματα του Λωράν Μωβινιέ προσπαθούν να οριοθετήσουν το πραγματικό, συγκρούονται όμως με το άρρητο, στα σύνορα του λόγου. Μια γλώσσα που πασχίζει να βρει λόγια για την απουσία και την απώλεια, τον έρωτα και την έλλειψη – σαν μια απόπειρα να συγκρατήσουμε αυτό που γλιστρά μέσα από τα δάχτυλά μας, μέσα από τα χρόνια που περνούν.