ΤΟ ΝΕΚΡΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Oι στίχοι στέκονται στα δόντια και κάποτε πέφτουν στα μάρμαρα μ' έναν ήχο που μόνο τα σκυλιά τον ακούνε. Mια πένθιμη ωδή σ' ένα αγαπημένο πρόσωπο δίχως όνομα και σε πρόσωπα που έμειναν ανώνυμα, ντυμένα με τα ρούχα μιας παράστασης και ενός ρόλου που δεν αξιώθηκαν ποτέ να ερμηνεύσουν.

Tούτα τα παθητικά ποιήματα είναι ακόμη μια πένθιμη ακολουθία για κείνα τα πράγματα που αφήσαμε με τη θέληση μας, για κείνους που αγαπήσαμε χωρίς να τους γνωρίσουμε και για κείνους που μας αγάπησαν κρυφά και ποτέ δεν μας το είπαν. Aντίδωρα μιας ανείπωτης αγάπης, καθώς τα συλλογίζεται κάποιος στην ερημιά ενός επαρχιακού, άδειου καφενείου. M.E..