ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΓΙΑΚΟΥΜΠΙΑΝ

Στο Μέγαρο Γιακουμπιάν, μια πολυκατοικία που χτίστηκε τη δεκαετία του 1930 στο Κάιρο, απομεινάρι αλλοτινής δόξας, ζουν και εργάζονται άνθρωποι διαφόρων κοινωνικών τάξεων που συνιστούν μια πιστή μικρογραφία της σύγχρονης αιγυπτιακής κοινωνίας. Ο συγγραφέας, συνεχίζοντας την παράδοση του Ναγκίμπ Μαχφούζ, παρατηρεί τους ήρωές του, τους ενοίκους της πολυκατοικίας, πλούσιους και φτωχούς, καλούς και κακούς, χωρίς να τους κρίνει, με τρυφερή και στοργική ματιά, με πόνο και κατανόηση. Ζούμε τις ελπίδες και την εξέγερση του Τάχα, νεαρού ισλαμιστή που ονειρεύεται να γίνει αστυνομικός, την πίκρα και την απογοήτευση του Χάτιμ, ομοφυλόφιλου διανοούμενου μέσα σε μια κοινωνία που του επιτρέπει την ηδονή, όχι όμως και την αγάπη, τη νοσταλγία ενός λαμπρού παρελθόντος του ξεπεσμένου πια αριστοκράτη Ζάκι, τα παραστρατήματα της φτωχής και όμορφης Μπουσάινας. Ο Ασουάνι, με ένα βλέμμα τρυφερό και καθόλου κριτικό, πλάθει εξαιρετικούς χαρακτήρες, που όλοι, ανεξαιρέτως, είναι πιασμένοι στην παγίδα μιας κοινωνίας όπου η πολιτική διαφθορά συμμαχεί με τον αθέμιτο πλουτισμό, τη θρησκευτική υποκρισία και την άνοδο του ισλαμισμού, όπου η αλαζονεία και η ασυδοσία των ισχυρών μεταφράζεται σε εκμετάλλευση των αδυνάτων, όπου ο νεανικός ιδεαλισμός μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε εξτρεμισμό, κι όπου ωστόσο διατηρούν ακόμα το κύρος τους ιδέες και απόψεις για μια κοινωνία χωρίς βία. Το μυθιστόρημα μας δείχνει αυτό που ο καθένας μπορεί να δει γύρω του, αλλά που μόνο η λογοτεχνία μπορεί να το αποκαλύψει πραγματικά.

Το Μέγαρο Γιακουμπιάν αποτελεί πλέον εμβληματικό βιβλίο της αραβόφωνης λογοτεχνίας, που διαβάζεται ξανά και ξανά σ' ολόκληρο τον κόσμο, κι η δύναμή του δεν εξαντλείται στο ότι αποτυπώνει με εξαιρετική, είναι γεγονός, οξυδέρκεια την Αίγυπτο στο γύρισμα του εικοστού αιώνα. Ως άξιος κληρονόμος του Ντοστογέφσκι αλλά και του Ζολά, ο Ασουάνι μιλάει με συγκλονιστικό τρόπο για την ανθρώπινη κατάσταση, για τα πάθη και τις αδυναμίες του ανθρώπου, για τα όνειρα και τις αποτυχίες του, κι ο καθρέφτης του, συμπονετικός και φιλάνθρωπος, είναι γι' αυτό ακριβώς ακόμη πιο ανατριχιαστικά αληθινός.