ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

H γυναίκα, σε όλο της το μεγαλείο. Το ωραιότερο, αλλά και τελειότερο πλάσμα της φύσης. Σε όλες της τις ηλικίες ή μορφές σαν κοριτσάκι, κοπέλα ή γυναίκα... Με τα μάτια ενός άνδρα η μάνα, η αδελφή, η συμμαθήτρια στο σχολείο, η φίλη, ο πρώτος έρωτας, η ερωμένη, η σύντροφος, η σύζυγος, η άλλη ή οι άλλες, η κόρη. Σε όλους της τους ρόλους και πρόσωπα, πάντα όμως ξεχωριστή και επώνυμη, κυρίαρχος και ορόσημο στη ζωή ενός ανώνυμου από τη γέννησή του και ολόκληρη την ύπαρξή του.

Ένας σύγχρονος άνθρωπος χωρίς όνομα, όπως και όλοι οι άλλοι σε αντίθεση με τις γυναίκες, που αυτοβιογραφείται από την ίδια τη στιγμή της ύπαρξής του με έκδηλη τη ζεστή και ανθρώπινη διάσταση, αλλά και τη διεισδυτική και καυστική του πρόθεση στην ψυχογράφηση των χαρακτήρων, με πάντα κυρίαρχη την αίσθηση του χιούμορ ή και του σαρκασμού, τόσο στους άλλους, όσο και προς το πρόσωπό του. Ζωή, έρωτας και καθημερινότητα, αλλά και θάνατος, υπέρβαση και μεταφυσική κυριαρχούν και αλληλοεμπλέκονται στο μυθιστόρημα και έρχονται όλα μαζί σφιχταγκαλιασμένα αρμονικά στο τέλος του μύθου να δώσουν τη λύση...