ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΚΙΟΥΛΙΒΕΡ

Ένα χαμένο χειρόγραφο του ναυτικού και πολύ καλού γιατρού-χειρούργου Δρ. Γκιούλιβερ έρχεται στο φως και αποκαλύπτει νέα ταξίδια «που μας κάνουν σοφότερους και καλύτερους, θρέφουν τη διάνοια μας με καλά και άσχημα παραδείγματα που ανακάλυψε στις ξένες χώρες».

Αυτή τη φορά το υστερόγραφο του Γκιούλιβερ αφήνει τις χώρες της Λιλιπούτης, της Βροβδιγνάγης, της Λαπούτα και της Βλανιβάρβης και μας οδηγεί σε ένα βασίλειο χωρίς σύνορα που καταργεί του αιώνες και ανοίγει απέραντους ορίζοντες. Γνωρίζει τον Μεγαλομύτη στη Κέρα και μπλέκεται σε μηχανορραφίες και σε παιχνίδια εξουσίας που προσομοιάζουν με τη σημερινή εποχή.

Το συγκεκριμένο βιβλίο έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τη χώρα μας: «Το χειμώνα του 66-67» μας εξιστορεί ο συγγραφέας, «ένας από τους ωραιότερους από όσους έζησα στην Ελλάδα, εγκατεστημένος στις Σπέτσες, σε μια από τις δυο βεράντες άλλοτε με θέα τη θάλασσα κι άλλοτε με θέα το παλιό λιμάνι- ξαναδιάβαζα Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ, του Τζόναθαν Σουίφτ. Απογοητευμένος που είχα φτάσει στο τέλος των «Ταξιδιών» άρπαζα την ευκαιρία να μπαρκάρω κι εγώ με τη σειρά μου, σεβόμενος τους κανόνες του παιχνιδιού».

Υπάρχουν πάντα πολλά στάδια στις αναγνώσεις και στις δεύτερες αναγνώσεις ενός βιβλίου: η παιδική ηλικία δέχεται το φανταστικό σαν απόλυτα φυσιολογικό, η πρώτη ωριμότητα αμφιβάλει σοβαρά για αυτό, ενώ η δεύτερη ωριμότητα αντιλαμβάνεται τα κρυφά του νοήματα. Από αυτά τα νοήματα το πιο προφανές είναι ότι η παρωδία τρέχει μάταια πίσω από την πραγματικότητα που πάντα την ξεπερνά κατά ένα κεφάλι.