ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ

Όσο βαδίζω κουτσαίνοντας προς αυτό τον προορισμό που δεν γνωρίζω, τόσο εκλιπαρώ κι απαιτώ την αδελφοσύνη του ’ργου, που μου χαράζει το δρόμο. Σου θέτω λοιπόν το ερώτημα, ω εξωφυλετικό κι αδελφικό μου ζώο: συ, λοιπόν είσαι εκείνο το αστέρι που θα με σώσει και θα με αναστήσει; Και γιατί δε σταματάς μια στιγμή να βαδίζεις, για ν' απαντήσεις σ' όλ' αυτά; 'Αργο, φωτερό και ολόλαμπρο ζωάκι, σε ικετεύω, απάντησε μου: υπάρχει στ' αλήθεια ένα αστέρι που λάμπει για τους περιπλανώμενους Εβραίους και για τους κουτσούς, που μπορεί να γλείψει τις πληγές τους με τις φλόγες του και να τις θεραπεύσει;
’ργο, παρακαλώ σε, μην πηγαίνεις τόσο γρήγορα. ’ργο, νυχτώνει. Φοβάμαι, περίμενε με!
’ργο, σ' αγαπώ.
Σ' έχω τόσο ανάγκη.