ΣΠΟΥΔΗ ΘΑΝΑΤΟΥ

Κι επειδή έχει στοργή, κι επειδή γίνεται ποίηση, η «Σπουδή Θανάτου» -που αγάπησα μαγικά απ' το πρώτο-πρώτο άκουσμα του τίτλου, χωρίς να ξέρω τι ακολουθεί, αυτού του τίτλου που τίποτα ιδιαίτερο δε λέει, εκτός ίσως σε κείνους που άρχισαν ήδη ή έχουν αρχίσει από καιρό χωρίς να το ξέρουν τα εκστατικά βήματα του τελευταίου, του αποχαιρετιστήριου χορού σαν το βαλς από την Πέμπτη Συμφωνία του Μάλερ- σε υψώνει, σε λυτρώνει, σε κάνει να θέλεις να χορέψεις με εξαίσιο χαμόγελο, πάνω απ' το πηγαινέλα της ζωής, πάνω απ' ό, τι αποτελεί την αγωνία της, αγαπώντας την πιο πολύ, αγαπώντας την σωστά: σαν ένα Δώρο.