ΡΟΔΙΝΑ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ - ΒΑΡΔΙΑΝΟΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡΚΑ

Είχεν έλθει κι εκάθισε σιμά στο παράθυρον, βλέπουσα προς την τράπεζαν. Εφόρει λευκά· μόνον αι πλατείαι χειρίδες του υποκαμίσου της είχον ερυθρόν κέντημα. Έφερε το εργόχειρον κρεμαστόν περί τον θείον λαιμόν της, κι έκυπτεν αυτή επί της θεσπεσίας τραχηλιάς της, της κολπουμένης με πτυχάς και σχήμα ανέφικτον εις την πλέον ιδεώδη πλαστικήν. Έκυπτε; Και τί έκαμνεν; Ίσως ηρίθμει τας θηλειάς του πλεξίματός της. Έπαλλε γοργά τας μακράς βελόνας της. Ω, με αυτάς μού είχε περονίσει την καρδίαν, αλλ' είναι λίαν προσφιλής η καίουσα πληγή...
Ιδού, στρέφει το αγλαόν πρόσωπον προς τα έξω. Βλέπει προς το μέρος μου. ...
(Απόσπασμα από το έργο "Τα Ρόδινα Ακρογιάλια")

Πίσω ες τες Πλάκες, επάνω εις ένα βράχον ριζωμένον εις την θάλασσαν, εκεί ήτο το σπιτάκι της θεια-Σκεύως της Γιαλινίτσας. Ο βράχος έβλεπε προς μεσημβρίαν, και από το εν μέρος επρόβαλλε το πρωί ο ήλιος, ανάμεσα από τρία νησάκια και από μίαν υψηλήν λευκήν κορυφήν, χρυσώνων με τας ακτίνας του όλα, το πράσινον της θαμνοσκεπούς και σχοινοφύτου ακτής, κλειούσης ανατολικώς τον λιμένα, την θάλασσαν ρυτιδουμένην και φωσφορίζουσαν εις χιλίας μυριάδας υγρών πτυχών, πλήττουσαν τα Μυρμήκια, υφάλους μόλις ανεχούσας από το κύμα, το Δασκαλειό, μικρόν φιαοπρασινίζον νησίδιον, και το ογκώδες και άκομψον Μπούρτσι, χρυσώνων τα κατάρτια και τας κεραίας και τα εξάρτια των πλοίων, κατά τας ημέρας του χειμώνος, όταν ολίγα τούτων παρεχείμαζον εις τον λυμένα· από το άλλο μέρος εβασίλευε το βράδυ, σπεύδων να κρυβή όπισθεν του βαθυπρασίνου βουνού της Πευκόρραχης, αφήνων τα δένδρα να σείωνται ελαφρώς από την αύραν, και τα αόρατα εκείνα μυρία έντομα να τρύζωσι μελαγχολικώς εις το βαθύ σκότος. ...
(Απόσπασμα από το έργο "Βαρδιάνος στα σπόρκα")