ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

ΜΕΤΑ ΤΟ «ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ»

H εμπέδωση ενός ενιαίου κοινωνικοοικονομικού συστήματος σε πλανητική κλίμακα υπό την ηγεμονία μιας μοναδικής δύναμης οδήγησε σε ανεξέλεγκτα φαινόμενα αταξίας και κανονιστικής ανομίας.

Aν ο ευρωπαϊκός 20ός αιώνας χαρακτηρίστηκε ως ο αιώνας των «εμφύλιων» ταξικών πόλεων, ο 21ος αναγγέλλεται ήδη ως ο αιώνας των ηγεμονικών πολεμικών καταστολών. H σημασία των εξελίξεων αυτών απειλεί να είναι ανάλογη με εκείνες που είχαν οδηγήσει στην αποκρυστάλλωση των αστικοφιλελεύθερων συστημάτων. Όλα συμβαίνουν ως εάν μετακινούνταν ολόκληρο το σώμα των θεμελιωδών πολιτειακών νοημάτων της έννομης επικράτειας, της κυριαρχίας και του δημόσιου δικαίου, καθώς και των «κλιμάκων» στις οποίες νοούνταν και οργανώνονταν οι οργανωμένες κοινωνίες, το πολιτικό φαινόμενο και οι διακρατικές σχέσεις.

Στους κόλπους της «νέας τάξης πραγμάτων», οι αυτονόητες, μέχρι σήμερα, μορφές του έθνους, του λαού, του ανεξάρτητου και ουδέτερου Kράτους Δικαίου, αλλά και της δημοκρατίας, υπόκεινται σε ραγδαία διάβρωση. Kαι ταυτόχρονα, οι έννοιες του δημόσιου συμφέροντος και της γενικής βούλησης αποδυναμώνονται.

Mέσα στον κυκεώνα αυτών των κοσμοϊστορικών μεταλλαγών, οι ηγεμονικοί πόλεμοι δεν είναι παρά ένα από τα πολλαπλά συμπτώματα ενός ευρύτερου μετασχηματισμού ο οποίος αγγίζει ολόκληρο το σύστημα των σημασιολογικών και θεσμικών συντεταγμένων που προσέδιδαν σταθερό νόημα στον κόσμο που γνωρίζαμε. Oι νέοι πόλεμοι και οι νέες μορφές ειρήνης, που δεν είναι κατά κυριολεξία ούτε πόλεμοι ούτε ειρήνη, είναι παραδειγματικές παρενέργειες μιας ευρύτερης ανατροπής.