ΠΟΙΗΜΑΤΑ Ε

Τι κομίζει λοιπόν ο ποιητής μέσα στην δραματουργία της καθημερινότητας; Αν το καλοσκεφτώ μάλλον θα καταλήξω σε κάτι που δεν είναι άλλο από το «ου τόπος» - ουτοπία δηλαδή: με όλες τις εκφράσεις της.
Κι από κει μπορεί ο καθένας να πλάσει το όραμά του, ακριβώς επειδή αυτό το ανεδαφικό σκεύος που ερωτεύεται ο ποιητής, είναι ασυμβίβαστο και λουστραρισμένο από όλα τα λαμπερά Τίποτα που χωρούν επάνω του.
Νιώθω να μην μου ανήκει τίποτα άλλο εξόν από την λευτεριά ενός αέρα που ιαματικός θωπεύει την μνήμη μου και σαρκώνει στο παρόν της σκέψης το μεγάλο ταξίδι προς εκείνο που δεν συλλαμβάνεται.
Το ποίημα δεν είναι άλλο από μια δικαιοσύνη και μια ακριβοδίκαιη ώρα που ζυγίζονται όλα πάνω στην πλάστιγγα της αιωνιότητας.