ΠΕΡΙ ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΩΝ

Ο ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ

Όταν εδώ και μερικά χρόνια έφτασα, πρόσφυγας στη Δύση, ο διακαής μου πόθος να μιλήσω για το τι και το πώς ήταν η ζωή υπό τη ρουμανική δικτατορία -και, το σημαντικότερο, για τα διδάγματα που μπορούσε κανείς να αποκομίσει από ένα τέτοιο βίωμα- προσέκρουσε στην αίσθηση ότι είχε κορεσθεί το όλο "ρεπερτόριο" των Ανατολικοευρωπαίων αντιφρονούντων, καθώς και τα βάσανα κι ο πόνος είχαν καταντήσει κοινοί τόποι προ πολλού ταξινομημένοι ή και εμπορευματοποιημένοι. Εκείνο που κυρίως με ενδιέφερε να συζητήσω, στην αρχική φάση της εξορίας μου, ήταν η σχέση μεταξύ συγγραφέα, Εξουσίας και των, όχι και τόσο αθώων, καταπιεσμένων μαζών. Και, βεβαίως, η σχέση του συγγραφέα με το ευάλωτο καθεστώς του.

"Ανέπτυξα συν το χρόνο έναν βαθύτατο σκεπτικισμό έναντι του πολιτικού kitsch, έγινα όλο και πιο καχύποπτος απέναντι στις ετικέτες που μας χειραγωγούν. Σκεπτικισμός και καχυποψία που δεν υποχώρησαν στο ελάχιστο. Με την ιδιότητα του outsider και των δύο συστημάτων-της Ανατολικής Ευρώπης και της δυτικής κοινωνίας-, εγώ δεν μπορούσα να αγνοήσω τη διττή ειρωνεία της κατάστασης. Πολλά ερωτήματα σωρεύτηκαν τα πρώτα χρόνια της εξορίας μου, κατά το δύσκολο πέρασμα από τη μια όχθη του κόσμου στην άλλη, πέρασμα που δεν διέφερε και πολύ από ένα άλμα στο κενό.