ΟΙ ΣΚΗΝΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Οι σκηνικές οδηγίες μπορούν να χαρακτηριστούν ο σεισμογράφος της θεατρικής γραφής. Ανάλογα με τη δύναμη τους είναι δυνατό να προκαλέσουν συγκλονιστικές αναταράξεις στο θεατρικό κείμενο, χωρίς να θίγουν τον πυρήνα της δημιουργίας.

Η γόνιμη αντιπαράθεση των δύο κειμένων του πρωτογενούς και του δευτερογενούς κλιμακώνεται και απογειώνει τον χορό των λέξεων προς την ολοκλήρωση της παράστασης. Από τότε που ο Αριστοφάνης «δίδαξε» τους βατράχους με την ευχάριστη παρένθεση της λεκτικής διαμάχης των δύο μεγάλων δραματικών ποιητών, του Αισχύλου και του Ευριπίδη, η εξελικτική πορεία των σκηνικών οδηγιών φέρνει σε έντονη αντίθεση τους σύγχρονους θεωρητικούς του θεάτρου αντιμέτωπους με το λειτουργικό ερώτημα: Ποιες σκηνικές οδηγίες κυριαρχούν από τις δύο; Οι ενδο-ιαλογικές ή οι εξωδιαλογικές;

Κεντρικός άξονας του περιεχομένου της συγγραφής αυτής είναι η διαρκής αναζήτηση κάθε σημείου κρυφού ή φανερού, που μπορεί να αποτελεί μια έστω ένδειξη ότι το πνεύμα του θεατρικού δημιουργού συντονίζει εκείνο που πρόκειται να παραχθεί.