ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ "ΣΚΟΤΕΙΝΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ" ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ (1100-323 π.Χ.)

Η παρούσα μελέτη είναι μια ερμηνευτική ιστορία της ελληνικής τέχνης και του πολιτισμού εν γένει, από την κάθοδο των Δωριέων έως το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου και την ανασυγκρότηση της αυτοκρατορίας από τους επιγόνους του.

Ειδικότερα, διερευνά τις σημασιολογικές μεταβολές που υπέστη η έννοια του «κάλλους» ή άλλως, της «καλοκαγαθίας», με τη δεξίωσή της από τους Έλληνες δημιουργούς, τη συμβολή της στη διαμόρφωση των αξιολογικών κριτηρίων και την απήχηση των συστατικών της στοιχείων στη μετάπλαση του εγχώριου καλλιτεχνικού αισθήματος, κατά το παραπάνω διάστημα.

Παράλληλα, αποσκοπεί να αναδείξει την πολύπτυχη και πολυδύναμη σχέση των πλαστικών τεχνών, της επικής και της λυρικής ποίησης, του θεάτρου και των φιλοσοφικών ιδεών με τις θρησκευτικές καταβολές, τις νοοτροπίες και τους θεσμούς εκείνους, που συνέβαλλαν στην οργάνωση των πόλεων-κρατών τόσο στη μητροπολιτική Ελλάδα όσο και στις αποικίες της, καθόρισαν την πολιτιστική τους φυσιογνωμία αλλά και νοηματοδότησαν τη δράση και τις επιλογές των πολιτών τους, υπό την ιδιότητα τους ως φορέων του γούστου και βέβαια, ως ρυθμιστών του πολιτεύματος (Αθήνα, 5ος και 4ος αιώνας π.Χ.).