ΩΔΗ ΣΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ

2004. Υπόγειος ναός του φλαμένγκο στη Μαδρίτη. Εκείνη χορεύει για να τιμήσει τους δασκάλους της, που είναι παρόντες στην ιεροτελεστία. Τραγούδι, φωνές, κιθάρες, κίνηση, αφανισμός τόπου και χρόνου. Κι εγώ εκεί. Μαγνητισμένος από τα κόκκινα παπούτσια της. Με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι, πατούσα συνέχεια το κουμπί, χωρίς φλας, ακινητοποιώντας τον χρόνο. Ένα μήνα μετά ήρθαν οι στίχοι. Τώρα, εικόνες και στίχοι μόνιμη παρέα.

2014. Πέρασαν δέκα χρόνια. Τα κόκκινα παπούτσια αγαπήθηκαν από χιλιάδες αναγνώστες στην έντυπη και ηλεκτρονική μορφή τους. Πολλοί προέτρεψαν για μια αναθεωρημένη έκδοση, ελληνικά και ισπανικά. Για αυτό, και ήδη κρατάτε στα χέρια σας την "Ωδή στα κόκκινα παπούτσια" -όπως ήταν ο αρχικός τίτλος- στην ελληνική και ισπανική γλώσσα.

Γ.Δ. 'Ανοιξη 2014

(Από το εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου)