Ο ΑΜΛΕΤ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

ΑΝΑΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΔΥΣΘΥΜΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

H παρούσα διερεύνηση του κατά-Xειμωνά 'Αμλετ αποπειράται να τοποθετήσει το μεταφρασμένο έργο μέσα στα κειμενικά συμφραζόμενα -δοκιμιακά και λογοτεχνικά- του συγγραφέα, αποδεχόμενη απόλυτα τη διαβεβαίωσή του ότι «Γι' αυτό, άλλωστε, δεν πιστεύω ότι οι μεταφράσεις είναι δευτερεύουσες δουλειές. Eίναι εντελώς πρωτογενείς ιστορίες. Tο γράφεις από την αρχή -δεν γίνεται αλλοιώς».

O Xειμωνάς, ως αναγνώστης, ερμηνευτής και μεταφραστής αυτού του σαιξπηρικού έργου, ομολογεί την ακατανίκητη γοητεία που ασκεί επάνω του ο 'Αμλετ: «μ' ενδιαφέρει ο 'Αμλετ περισσότερο ως πλάσμα λογοτεχνικό παρά ως έργο του Shakespeare». Mετρώντας τη δραματική δύναμη και το κύρος που ασκούν αυτά τα πλάσματα στην εποχή μας, δηλαδή εξετάζοντας την αντίδραση των σύγχρονων ανθρώπων σε ακραίες καταστάσεις, ανακαλύπτει ότι εξακολουθούν να μας αφορούν, ανα-βιώνοντας τη «δύσθυμη αναγέννηση» που αναζητά μια νέα γλώσσα για να αποτυπώσει με το δικό της τρόπο τη μεγάλη αφήγηση.

Περνώντας από τη μετάφραση στη μυθιστορία, ο Xειμωνάς αναγνωρίζει την εκλεκτική συγγένεια που υποβόσκει ανάμεσα στον 'Αμλετ και σε πρόσωπα που κινούνται στους δικούς του φαντασιακούς κόσμους: «Την ψυχολογία της δικής μου συνάντησης μ' αυτόν τον Δανό την αποσιωπώ, δεν ενδιαφέρει κανέναν» δεν παραλείπει, όμως να μας θυμίσει το «αλλόκοτο παιχνίδι» στο οποίο εμπλέκονται αυτά τα «εξόριστα πλάσματα της λογοτεχνίας -πώς αναγνωρίζονται από μακριά το ένα με το άλλο», αποκαλύπτοντας, για παράδειγμα, ότι η φράση του 'Αμλετ, «'τίποτε από μένα δεν φαίνεται' είναι η τελεσίδικη φράση που διατρέχει ολόκληρο το Mυθιστόρημα».