ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ Τ ΑΡΜΟΝΙΟ

Και ήτανε νύχτα του κοκαλένιου φτερού όταν απότομα επέστρεψε από το ταξίδι...
Δυο βήματα από την μοναδική καρέκλα σπίτι του ακούγονταν ακόμα με διπλό χτύπο το ΚΡΑΚ!
«Αουρέλια» είπε σαν κάθισε στην καρέκλα, κι άρχισε να φαντάζεται ένα κορίτσι και μια πεταλούδα.
Τη φαντασία του (δι)έκοψε κάποιος απρόσκλητος που χτυπούσε την πόρτα.
«Όχι δεν ανοίγω, φοβάμαι μην και μαντεύσει τη ζωή μου, καλύτερα να δω στην τηλεόραση τον αγώνα ξιφασκίας, καλύτερα να δω την Λένη να βρίσκει τον θυμό της...»
Μετά πήγε και ήρθε πάνω κάτω όλο το σπίτι τρεις φορές, διόρθωσε μέχρι το ξημέρωμα το άρωμα της ορχιδέας στο βάζο, κι όταν ήρθε η ώρα της πρωινής του βόλτας πήγε στο νεκροφυλακείο και φόρεσε τα μάτια του καμπούρη να διαβάσει περιληπτικά τον Δράκουλα...
Σχεδόν φτάσαμε. Που φτάσαμε; Μόλις ξεκινήσαμε...