ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΘΕ ΤΟΠΙΟ ΚΑΙ ΟΛΟΤΕΛΑ

Ο τόπος είναι γνώση ορίων. Το όριο είναι το ενδιάμεσο. Το ενδιάμεσο από τι;

Μήπως το όριο είμαι εγώ; Τότε μπορώ ίσως να εφεύρω την τοπικότητά μου. Εδώ αναμένω κάτι να συμβεί. Είμαι στο μέσον της απόστασης από το τίποτα στο γεγονός. Ο τόπος μου είναι ανασφαλής.

Είμαι ένα πεδίο σύλληψης, μια παγίδα, μια κυμαίνουσα δυναμική. Μια δυναμική αναγνώρισης. Αλλά γίνομαι εκείνο που συλλαμβάνω κι έτσι αναγκάζομαι να μετακινηθώ και να στήσω την παγίδα μου αλλού.

Στο έδαφος είμαι ξένος. Είμαι αυτός που υποδέχεται στο παρόν αυτό που δεν ήταν εδώ πριν. Υποδέχεται το ακατανόητο ως ένα είδος γνώσης.

Αυτό είναι ήδη μία πράξη.