MI CHIAMO ARBERTO GARDINI

"Πόσα πράγματα, που είχε ζήσει μαζί με την Χριστίνα του, του περνούσαν απ' το μυαλό, πόσες μικρές "τρέλες", που όμως ήταν όλα τόσο θαυμάσια. Λες και όλη η περιπέτειά τους ήταν ένα θαύμα ζωής, που μόνο η Ελλάδα τους το πρόσφερε.

Κι ας ήταν οι δυο τους μόνοι, σχεδόν πάντα. Τι κι αν ήταν ορθόδοξη, τι κι αν ήταν ό, τι ήταν η Χριστίνα. Της είχε πει, κάποτε, ότι για εκείνον ήταν ο Θεός του, η θρησκεία του.

Μα εκείνη τον είχε πιστέψει πραγματικά; Μήπως πίστευε ότι την κορόιδευε; Ένιωσε κάποια ενοχή. Ίσως και εκείνος έφταιγε. Ίσως έπρεπε να της κρατούσε πιο σφιχτά το χέρι. Να της έδινε περισσότερο κουράγιο. Περισσότερη δύναμη. Το σκέφτηκε τώρα που η φτωχή Χριστίνα δεν ήταν πλέον δίπλα του."