ΜΑΥΡΟ ΒΑΜΒΑΚΙ

Αν η ποίηση αποτελεί το θεμέλιο μύθο περιγραφής των ανθρωπίνων παθών, με το Μαύρο βαμβάκι δοκιμάζω, όπως δοκιμάζει κανείς με τον τρόπο γραφής του, την εκδήλωση και συμπύκνωση ενός ανοιχτού συναισθήματος με λυρική διάθεση αναστοχασμού.

Να περάσω, όσο περνάει κανείς, στο υπαρξιακό ημίφως ζητώντας να βρω εικόνες που, στο σύνολό τους, δημιουργούν το αίσθημα μιας πιθανής ενατένισης.

Να συγκεράσω τελικώς το κάποτε δίχως τόπο «εγώ» σε σχέση με τους άλλους, τολμώντας μια θέση στο αίτημα προσδιορισμού του στο θνητό σώμα της ανθρωπότητας, με ό, τι συνεπάγεται η όποια θυμική και συγχρόνως ενορατική προσέγγισή του.