ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΑΚΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

Η Κριτική του πρακτικού Λόγου (1788) του Καντ είναι το κυριότερο συστηματικό ηθικό έργο του φιλοσόφου. Συγχρόνως αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα κλασικά έργα της ηθικής, συγκρίσιμο με την Πολιτεία του Πλάτωνα ή τα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη. Κεντρικές έννοιες της σύγχρονης ηθικής θεωρίας -η ελευθερία, η αυτονομία, η θεμελίωση των ηθικών αρχών, η σχέση ηθικότητας και ευδαιμονίας, η θέση του Λόγου στην ηθική- εξετάζονται εδώ με έναν τρόπο που θεωρείται ότι επέχει θέση προτύπου για τη νεώτερη ηθική σκέψη γενικότερα.

Έννοιες όπως η "κατηγορική προσταγή", το "καθήκον για το καθήκον", η διάκριση της γνώσης, από τη μια πλευρά, και του "γεγονότος" της ελευθερίας, από την άλλη, είναι τα κλασικά πλέον και χιλιοσχολιασμένα θέματα αυτής της πραγμάτευσης, που δεν φιλοδοξεί να υποδείξει τίποτε στους ανθρώπους, αλλά μόνο να διαπιστώσει με ποια κριτήρια οι ίδιοι κρίνουν ότι μία πράξη είναι ηθική και αισθάνονται σεβασμό για όποιον την έπραξε.