ΚΡΑΧΤΗΣ

Ερατώ, τη μέρα που σε είδα
Λησμόνησα μια πανέμορφη Περσίδα
Και πάγωσαν το βλέμμα κι η φωνή μου.
Στη μέση μιας πρωτόγνωρης ερήμου
Έπεσε χωρίς κρότο η ασπίδα.
Σαν ακτίνες φωτός ξεχύθηκαν τα βέλη
Και παρότι σκεπάστηκαν τα μέλη
Έμεινα σκοτεινός.
Από τους μουδιασμένους βαρβάρους αποσπάται
Φιλόδοξος νέος που βρυχάται.
Φτάνει μπροστά μου.
Το σπαθί σηκώνει
Με κοιτάει στα μάτια και παγώνει.
Το αφήνει να πέσει και, ως οφείλει,
Με αρπάζει και με πάθος με φιλάει στα χείλη.